CHRZEŚCIJAŃSKI OŚRODEK APOLOGETYCZNY

/ Destrukcyjne sekty / Świadkowie Jehowy / Artykuł

W Obronie Wiary

14. OSOBA DUCHA ŚWIĘTEGO

 

      14.1. Uczyli, że Duch Św. nie jest trzecią osobą Boską, lecz "czynną bezosobową mocą Boga" ("Będziesz mógł żyć..." s.40). 15 VII 1994r. Strażnica Nr 14, 1994 s.24 wprowadziła "nowe światło" tzn. zamiast określenia "czynna moc Boża" termin "czynna (lub aktywna) siła Boża" ("Chrześcijańskie Pisma Greckie..." s.445; "Wiedza, która prowadzi..." s.31), choć nadal używa tych samych wersetów Biblii dla podpierania tej nauki. Nie jest prawdą, jak mówi wielu ŚJ, że to nie ma znaczenia, bo ich "Skorowidz ... 1986-1995" (s.83) zawiera zaprzeczenie poprzedniej nauce podając, że Duch Św. "nie jest mocą". Nazywają też Ducha Św. "narzędziem" Jehowy ("Wiedza, która prowadzi..." s.176), choć tak Go nie nazywa Biblia. Uczą też: "Można go poniekąd przyrównać do elektryczności, a więc siły, którą się wykorzystuje do wykonywania najróżniejszych zadań." ("Czy wierzyć w Trójcę?" s.20).

      Odpowiedź. ŚJ w publikacjach i Biblii określenie "Duch Św." piszą z małej litery. Chrystus to też dla nich tylko bóg. Pełny szacunek mają zaś dla diabła pisząc jego określenia wielką literą np. Szatan, Diabeł, Wąż. Por. "Kusiciel" (Mt 4:3) i "wspomożyciel" J 16:7 ("Chrześcijańskie Pisma Greckie..."). Podając w Strażnicy Rok CVI [1985] Nr 7 s.21, że jeden z największych i pierwszych przeciwników Trójcy Św. Ariusz ( 336) uznawał osobowość Ducha Św. przyznają się do tego jak nowa jest ich nauka dot. Osoby Bożej, którą uważają za moc, siłę. Ciekawe, w którym wersecie Biblii Duch Św. nazwany jest siłą? [ŚJ w swym "Piśmie Świętym w Przekładzie Nowego Świata" w Rdz 1:2 wstawili określenie "czynna siła Boża" choć przed zmianą nauki mieli w tym wersecie "czynną moc Bożą" ("Czy wierzyć w Trójcę?" s.20). Widać, że swą Biblię dostosowali do nowej nauki, a nie odwrotnie.]

      1) Biblia odróżnia Ducha Św. od siły czy mocy Bożej.

      Za 4:6 "Nie dzięki mocy ani dzięki sile, lecz dzięki mojemu Duchowi to się stanie mówi Pan Zastępów" (NP, BT).

      Dz 10:38 "Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą".

      1Tes 1:5 "bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się przez same tylko słowo, lecz przez moc i przez Ducha Świętego, z wielką siłą przekonania".

      2Kor 6:4, 6n. "Okazujemy się sługami Boga przez wszystko (...) przez objawy Ducha Świętego i miłość nieobłudną, przez głoszenie prawdy i moc Bożą".

      Mt 10:1 "dał im moc nad duchami nieczystymi" (ks.Wu. NP), J 7:39 "Duch bowiem jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony".

      Łk 1:35 "Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię".

      2) Biblia często też określa co jest mocą Bożą:

      Rz 1:16 "Bo ja nie wstydzę się Ewangelii, jest bowiem ona mocą Bożą..." por. Hbr 2:4.

      1Kor 1:18 "Nauka bowiem krzyża głupstwem jest dla tych, co idą na zatracenie, mocą Bożą zaś dla nas, którzy dostępujemy zbawienia".

      3) Biblia naucza, że przymiotem Ducha Św. jest moc. Nie jest więc On mocą, lecz dającym ją.

      Rz 15:13 "abyście przez moc Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję".

      Rz 15:18n. "Nie odważę się jednak wspominać niczego poza tym, czego dokonał przeze mnie Chrystus w doprowadzeniu pogan do posłuszeństwa słowem, czynem, mocą znaków i cudów, mocą Ducha Świętego".

      Ef 3:16 "Żebyście byli przez Ducha Jego mocą utwierdzeni w wewnętrznym człowieku" (NP, BG, ks.Wu.). Por. 2Tm 1:7, Hbr 2:4, Mt 12:28, Łk 4:14, Dz 1:8, 1P 1:12, Rz 8:11, Mi 3:8.

      4) Dla określenia mocy NT używa najczęściej greckich słów eksousia (np. Łk 4:32) lub dynamis (np. Rz 1:16), a Ducha Św. określa słowami Pneuma hagios (np. Mk 3:29). Siła lub moc określona jest też greckim terminem kratos (Łk 1:51, Ef 1:19, 6:10, Ap 1:6).

      5) 1Kor 6:19 nazywając nas świątynią Ducha Św. nie mógł mieć na myśli mocy, bo w Izraelu świątynia była poświęcona osobie Bożej a nie mocy.

      6) Duch Św. kilkakrotnie występuje wśród osób Ojca i Chrystusa (np.  Mt 28:19, Ef 4:3-6), przez co odróżnia Go to od mocy, która jest w  posiadaniu w/w osób (Iz 48:16, 40:13).

      7) Chrystus poleca chrzcić "W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego", a  więc w imię trzech osób. W Biblii imię dot. osoby, a nie mocy. Jeśli chodzi o stwierdzenie ŚJ, że mówi się np. "w imieniu prawa" to wiemy, że takie stwierdzenie jest obce Biblii. Duch Św. nazwany jest też "Duchem Prawdy" i "Duchem Łaski" (J 14:7, 16:13, Hbr 10:29), co byłoby dziwne gdyby On był siłą, a nie osobą.

      8) Duch Św. nazywany jest "Pocieszycielem" (gr. Parakletos) J 14:16, 26, 15:26, 16:7. Tak też określony jest Bóg Ojciec (2Kor 7:6, Iz 51:12) i Syn Boży (J 14:16 i 1J 2:1; w oryginale greckim Rzecznik = Parakletos). Pocieszycielami, pisarze natchnieni nazywają osoby (Job 16:2 NP, 33:23 NP, 2Sm 10:3, Koh 4:1).

      9) J 15:26 Ducha Św. określa zaimkiem "On" (gr. ekeinos). Tego słowa używa Apostoł dla osób np. Boga Ojca (J 5:19, 6:29, 8:42), Syna Bożego (J 2:21, 3:30, 4:25) i innych (J 1:8, 9:11). Por. Łk 4:18 ("on") w "Chrześcijańskich Pismach Greckich...". Odnośnie Ducha Św. padają też słowa: "Ja ich posłałem" (Dz 10:20), "Wyznaczcie mi" (Dz 13:2; por. "Oddzielcie dla mnie" w "Chrześcijańskich Pismach Greckich..."), "poślę Go" (J  16:7), które wskazują na osobę (por. "Jego" Dz 1:8).

      10) Św.Paweł spotykając uczniów z kręgów Jana Chrzciciela dowiaduje się, że nie słyszeli o Duchu Św. (Dz 19:2n.). Działanie mocy Bożej było im znane z nauk ST ale wtedy nie była jeszcze objawiona osobowość Ducha Św.

      11) Negujący osobowość Ducha Św. powinien określić najpierw czym charakteryzuje się osoba. Poprośmy ŚJ o przedstawienie dowodów na to, że Bóg Ojciec jest osobą. On też jest Duchem (J 4:24). Biblia opisując działalność Ducha Św. przedstawia Go jako osobę która: naucza i przypomina (J 14:26); słucha (J 16:13); ustanawia (Dz 20:28); wprowadza we wszelką prawdę (J 16:13); składa świadectwo (Dz 5:3); przejawia swoją wolę (1Kor 12:11, 2:10, Dz 15:28, 16:6); udziela darów (1Kor 12:1-11); smuci się (Ef 4:30, Rz 14:17, Hbr 10:29); przynagla (Dz 20:22); mówi (Dz 13:2, 10:19, 11:12, 21:11, 28:25, Hbr 10:15); obmywa (1Kor 6:11); przyczynia się w błaganiach (Rz 8:26n.) lub wstawia się (NP, BP, ks.Kow); zstępuje (Łk 1:35); kieruje (2P 1:21); pokazuje (Hbr 9:8); usprawiedliwia (1Kor 6:11); uświęca (1Kor 6:11); otacza chwałą (J 16:13); zapowiada (Dz 1:16); objawia (Łk 2:26); zna (1Kor 2:11); używa słów (Mi 2:7); woła (Ga 4:6); postanawia (Dz 15:28); ma zamiary (Rz 8:27); postępuje (Mi 2:7); weźmie (J 16:14); bierze (J 16:15); zapewnia (Dz 20:23); świadczy (Dz 9:32); oznajmia (J 16:13); przekonuje (J 16:8); pozwala (Dz 2:4); nie pozwala (Dz 16:7); wspiera (Rz 8:16); prowadzi (Rz 8:14); doprowadzi (J 16:13); poucza (1Kor 2:13); pomaga (Ga 5:5); miłuje (Rz 15:30); jednoczy (2Kor 13:13); mieszka (1Kor 3:16); przebywa (J 14:17); posyła (Łk 4:18); przyjdzie (J 16:8); przychodzi (Rz 8:26); powołuje (Dz 13:2); wysyła (Dz 13:4); sprawia (1Kor 12:11); spoczywa (1P 4:14); stwarza (Job 33:4); namaszcza (Łk 4:18); wskrzesza (Rz 8:11). Osobę tę charakteryzuje inteligencja (Rz 8:16, 8:26n., 1Kor 2:10n.), miłość (Rz 5:5, 15:30, Ne 9:20), życzliwość (Rz 8:16, 26), można przeciw Niemu zgrzeszyć czy Mu bluźnić (Mt 12:31), kłamać i wystawiać Go na próbę (Dz 5:3, 9) por. Hbr 10:29. Przy występowaniu w Biblii setek fragm. mówiących o osobowości Ducha Św. dziwne jest wyszukiwanie przez ŚJ pojedynczych wersetów, w których uosabia się grzech czy śmierć ("Czy wierzyć w Trójcę?" s.21).

      12) Uczą, że Łk 24:49 ("Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka") mówi, że Duch Św. to moc. Werset ten nie przekreśla osobowości, lecz jest w nim użyte specjalne określenie dla mocy Ducha Św. (patrz pkt 3). Jezus i Bóg Ojciec nazwani są w  Biblii "mocami Bożymi", co nie przeszkadza Im być osobami np. 1Kor 1:24 ("dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków [jest] Chrystusem, mocą Bożą i mądrością Bożą"), Łk 22:69 ("Lecz odtąd będzie Syn Człowieczy zasiadał na prawicy mocy Bożej" ks.Dąbr, ks.Rom, NP, BG, ks.Wu). Por. Mt 26:64, Mk 14:62 ("Chrześcijańskie Pisma Greckie..."), a także Dz 8:10 o człowieku jako mocy. Duch Św. jest więc mocą ale w takim samym znaczeniu jak Ojciec, "bo mocą moją (...) jest Jahwe" Iz 12:2, por. Ps 18:2, 144:2. Bóg też jest "siłą" ("Jahwe Pan, moja siła" Ha 3:19) co nie przeczy Jego osobowości.

 

      14.2. Pytają: jak można "wylać osobę" (Dz 2:17) i jak może Duch Św. być osobą skoro zostało napełnionych Nim 120 uczniów? Zapytują też, czy w związku z tym Duch Św. był podzielony. ("Będziesz mógł żyć..." s.41).

      Odpowiedź. 1) Biblia stosuje zamiennie różne określenia dot. posłania Ducha Św. np. "tchnę", "poślę", "dam wam". Odnośnie terminu "wylanie" przytaczam 1Sm 1:15 ("Anna powiedziała: wylałam duszę swoją przed Panem"), pozostawiając go bez komentarza (por. Ez 22:15 "rozlanie" mieszkańców Jerozolimy; Ps 22:15 "rozlany jestem"). Kilka razy słowo "wylać" stosowane jest dla określenia zesłania plag, przez co widać, że jest to termin metaforyczny, bo są one zsyłane, a nie wylewane (Ap 16:1-17). Nawet NT ŚJ odnośnie Pawła podaje: "ja już jestem wylewany" 2Tm 4:6.

      2) Duch Św. tak jak wiatr, "tchnie jak chce" (J 3:8), więc nie ogranicza Go ilość 120 osób. Bóg działa "ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich" Ef 4:6. Por. Mk 16:20 (Chrystus jest wszędzie gdzie głosi się Ewangelię).

      3) Słowo "wylać" (Dz 2:17, Jl 3:1) BP i ks.Dąbr. oddały przez "ześlę".

      4) Zapytajmy ŚJ, czy to, że Chrystus jest obecny w każdej wspólnocie (Mt 18:20) oznacza to Jego podzielenie. Por. 2Kor 13:5, J 14:23, Ap 3:20. Tak samo przedstawia się sprawa Ducha Św.

      5) Dosłowne tłumaczenie słów greckich to: "wyleję z Ducha" ("Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne..." tłum. ks.prof.dr hab.R.Popowski SDB, dr M.Wojciechowski por. BG, ks.Wu, WN). Dopuszczalne więc jest rozumienie tego tekstu jako "wylanie darów (lub daru) Ducha Św.", o których jest mowa w dalszej części tego wersetu (np. prorokowanie). Potwierdzają to słowa: "dar Ducha Świętego wylany został także na pogan" Dz 10:45.

 

      14.3. Pytają: jak można "napełnić kogoś osobą" (Dz 2:4) tzn. Duchem Św.? ("Będziesz mógł żyć..." s.40).

      Odpowiedź. Tak jak możemy być napełnieni Chrystusem, który "napełnia wszystko wszelkimi sposobami" (Ef 1:23), więc też samym Sobą ("Jezus jest w was" 2Kor 13:5 por. Ef 3:17, 4:10). Patrz J 14:17 "W was będzie" (Duch Św.), por. J 14:3, Lb 14:21, Jr 23:24, Ef 3:19, 1J 4:4, 12, gdzie jest mowa o Ojcu.

 

      14.4. Pytają: jak można "namaścić kogoś osobą" (Dz 10:38)?

      Odpowiedź. Jak można wobec tego namaścić mocą (Dz 10:38)? Namaszcza się przecież wonnościami i olejkami (Mk 16:1, Łk 7:46). Określenie "namaścić Duchem Św." jest przenośnią i terminem wymiennym słowa "dać" Ducha Św. (J 14:16n.). Jeśli ktoś nie chce uwzględnić specyficznego jęz. biblijnego powinien zaaprobować słowa Pana: "u ludzi to niemożliwe, lecz u Boga wszystko jest możliwe" (Mt 19:26, Mk 9:23, Łk 1:37). Łk 4:18 mówi, że Duch Św. namaszcza ("Duch Pański (...) Mnie namaścił"), a tego wersetu ŚJ nie przywołują.

 

      14.5. Pytają: jak można chrzcić kogoś osobą (Mk 1:8), więc jak można być zanurzonym w Duchu Św.?

      Odpowiedź. Mt 3:11 używa np. określenia: "chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem". Zapytajmy jak można chrzcić ogniem, przecież chrzest kojarzy się z wodą. Chrzcić Duchem Św. to zanurzać w Nim, tak samo jak zanurzać w  Chrystusie (Rz 6:3). Gdyby określenie "zanurzać w Duchu Św." (por. Dz 11:16) przeczyło Jego osobowości to konsekwentnie powinni ŚJ odebrać osobowość Chrystusowi, bo i o śmierci i Jezusie powiedziano: "chrzest zanurzający nas w śmierć" (Rz 6:4) i "chrzest zanurzający w Chrystusa" Rz 6:3. Uczą też, że jak ogień i woda (Mt 3:11) nie są osobami, tak też Duch Św. nią nie jest. ("Będziesz mógł żyć..." s.40). Tak rozumując może ktoś dojść do wniosku, że ponieważ Duch Św. nie jest osobą to i Ojciec i Syn nie są osobami będąc też razem wymienionymi w związku z chrztem (Mt 28:19). W Mk 3:29n. Duch Św. przeciwstawiony jest duchowi nieczystemu, któremu ŚJ osobowości nie odbierają. Konsekwentnie więc, powinni uznać też osobę Ducha Bożego. Por. ponad 120 miejsc, gdzie Duch Św. występuje z osobami Ojca i Syna w rozdz. "Trójca Święta" pkt 15.1.2. ŚJ raczej nie akcentują tego, że Duch Św. zamanifestował swą obecność w "postaci cielesnej niby gołębica" Łk 3:22. Chociaż nie jest ona osobą, ale na pewno istotą, a nie mocą czy siłą.

 

      14.6. Uczą, że terminem gr. pneuma (duch) określa się wiatr (J 3:8), więc Duch Św. to coś podobnego.

      Odpowiedź. Słowo greckie pneuma jest wieloznaczne i określa wiele razy osoby np. Bóg jest Duchem (J 4:24), aniołowie choć są nazwani "wichrami" są duchami (Hbr 1:7, 14). Szatan i demony to też duchy (Mk 1:23). Nikt im z tego powodu osobowości nie odbiera.

 

      14.7. Pytają: czemu w Biblii Duch Św. nie jest nazwany osobą?

      Odpowiedź. W Biblii osobą nie jest nazwany Bóg Ojciec, Syn Boży i wielu ludzi i aniołów, co nie przeczy ich osobowości. Jezus zaś jako osoba jest "drogą", "prawdą" (J 14:6) "chlebem" (J 6:51), "bramą" (J 10:7), a  Ojciec "tarczą" (Ps 28:7), "miłością" (1J 4:8), "skałą" i "twierdzą" (Ps 18:3). W Biblii nie ma określenia "duch Boży nie jest osobą", a to stwierdzenie ma książka ŚJ "Wiedza, która prowadzi..." s.31. Ciekawe, że niektóre kodeksy biblijne w Flp 3:3 mają słowa: "Duchowi Boga służąc" lub "Duchowi służąc" co absolutnie nie odpowiada ŚJ ("Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne..." tłum. ks.prof.dr hab.R.Popowski SDB, dr M.Wojciechowski).

 

      14.8. NT naucza o Bóstwie Ducha Św., które ŚJ negują:

      1Kor 6:19 "Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego?", a  w.20 "Chwalcie więc Boga w waszym ciele".

      1Kor 3:16 "Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga, i że Duch Boży mieszka w was!" i por. z 1Kor 6:19.

      Dz 5:3n. "Ananiaszu (...) dlaczego szatan zawładnął twym sercem, że skłamałeś Duchowi Świętemu. (...) Nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu".

      J 3:5 "jeśli ktoś nie narodzi się z wody i z Ducha", J 1:13 "którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili".

      1Kor 2:11 uczy, że sprawy Boskie są znane tylko udzielonemu nam Bogu, tzn. Duchowi Świętemu.

      J 6:45: "Oni wszyscy będą uczniami Boga", J 14:26 "A Pocieszyciel, Duch Święty (...). On was wszystkiego nauczy".

      1Tes 5:23 "Sam Bóg pokoju niech was całkowicie uświęca", 1Kor 6:11 "lecz zostaliście obmyci, uświęceni (...) przez Ducha Boga naszego".

      Hbr 9:14 "To o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie". Autor podkreśla wieczność Ducha Św., a wieczny jest tylko Bóg. Gdyby Duch Św. nie był osobą zbędne byłyby określenia "święty" i "wieczny", bo Bóg posiadał moc zawsze i była ona święta. Określenia te mają więc potwierdzić osobowość i Bóstwo Ducha Św.

      Św.Paweł słowa z Iz 6:9n. przypisuje Duchowi Św. (Dz 28:25nn.), a Izajasz mówił o Bogu. Paweł więc ukazuje równość Ducha Św. z Ojcem. Podobnie jest w Hbr 10:15n.

      Bóstwo Ducha Św. ukazują słowa o grzechu przeciwko Niemu (Mt 12:32). Gdyby On nie był Bogiem dziwne byłoby ukazywanie Go obok uniżonego Syna Bożego, którego Bóstwa wielu Żydów nie zauważało.

      Duch Św. będąc Bogiem jest wszechwiedzącym i wszechobecnym (1Kor 2:10nn., Mdr 1:7). Posiadając "moc Najwyższego" (Łk 1:35) jest wszechmogącym. Mając udział w  stwarzaniu (z  Ojcem i Synem) jest Stworzycielem (Job 33:4).

      Bóg w Iz 51:12 mówi: "Ja i tylko Ja jestem twym pocieszycielem". Ponieważ Duch Św. jest "Pocieszycielem" (J 14:16, 26, 15:26, 16:7) jest też Bogiem.

      Ef 6:18 wg BP mówi o modlitwie do Ducha Św. "Przy wszelkiej sposobności, w każdej prośbie o pomoc módlcie się do Ducha [Świętego]" (inne przekłady mają "w Duchu" ale greckie en można przełożyć jako "w" lub "do"). Prócz tego Duch Św. jest Rzecznikiem, a to osoba do której można się zwracać (patrz pkt 14.1.8).

 

      14.9. Uczą, że choćby uznali osobowość Ducha Św. to i tak nie jest On równy Ojcu, bo nie wie kiedy ma być koniec świata (Mk 13:32, Mt 24:36) "Prowadzenie rozmów..." s.390.

      Odpowiedź. Mk 13:32 nie wymienia Ducha Św., więc nie może on negować Jego wiedzy na temat czasu końca świata. Fragm. ten mówi o aniołach, ludziach, Synu i Ojcu. Chrystus w tej mowie celowo nie wymienia Ducha Św., bo nie została wcześniej objawiona Apostołom osobowość Ducha Bożego, o której dopiero później Jezus mówił (J 14:15-16:15, por. J 7:39). Duch Św. posiada wszechwiedzę, bo 1Kor 2:11 uczy: "Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego (...) Podobnie i tego co Boskie nie zna nikt, tylko Duch Boży". W Mk 13:32 określenie "nikt nie wie" nie dot. Ducha Św., tak samo jak w 1Kor 2:11 słowa: "tego, co Boskie nie zna nikt tylko Duch Boży" nie dot. Jezusa (Kol 2:3, 1Kor 1:24, Mt 11:27). ŚJ nie powinni negować wiedzy Ducha Św., bo dla nich jest On siłą Boga i stanowi On Jego część z zawartą w Nim wiedzą.

 

      14.10. Uczą, że Duch Św. nie jest osobą, bo Biblia nie podaje Jego imienia, wyglądu i prowadzonych przez Niego dialogów.

      Odpowiedź. Osoba Ducha Św. nazywana jest wieloma określeniami: "Pocieszyciel" (J 16:7), "Duch Boży" (Mt 3:16), "Duch Chwały" (1P 4:14), "Duch Łaski" (Hbr 10:29), "Duch Ojca" (Mt 10:20), "Duch Pański" (Łk 4:18), "Duch Prawdy" (J 14:17), "Duch Syna" (Ga 4:6), "Duch Wieczny" (Hbr 9:14) itd. Czy to nie są imiona? W Iz 9:5 wiele tytułów Mesjasza nazwanych jest imionami: "Nazwą Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książe Pokoju." (BT, BP, BG, ks.Wu., por. Iz 9:6 Biblia Nowego Świata). Przed wcieleniem zaś Chrystus jako Duch nie posiadał imienia w pełnym tego słowa znaczeniu, bo nadano Mu je dopiero ósmego dnia życia (Łk 2:21). J 1:1 nazywa Jezusa przed przyjęciem ciała "Słowem" (gr. Logos). Nie oznaczało to jednak, że nie był On wtedy osobą. Podobnie jest z Duchem Św. W Biblii jest wymienionych wielu aniołów, bez podania ich imion, a nikt z tego powodu osobowości im nie odbiera. Nawet to, że Hbr 1:7 nazywa ich "wichrami" tego nie zmienia. Gwiazdy zaś np. mają imiona (Iz 40:26), a nie są osobami. Jeśli więc Duch Św. mówi o sobie "Ja" (gr. ego - Dz 10:20) to chyba nie warto z Nim polemizować i udawadniać Mu, że nie jest osobą. Biblia nie opisuje wyglądu i prowadzonych dialogów wielu osób. Nie można im z tego powodu odbierać osobowości, więc i Duchowi Św. również. Myśląc tak jak ŚJ by trzeba było zanegować np. osobę św.Józefa oraz wielu innych ludzi i aniołów. Patrz też "Największe oszustwa i proroctwa Świadków Jehowy" C.Podolski rozdz. 'Świadkowie Jehowy <cytują>'.

 

      14.11. Pisma pierwszych chrześcijan potwierdzają osobowość Ducha Św.

      Klemens Rzymski ( 101) "List do Koryntian" 58:2 "jak prawdą jest, że żyje Bóg, żyje Pan, Jezus Chrystus i Duch Św.".

      "Męczeństwo św.Polikarpa" ( 155) 14:3 "...Jezusa Chrystusa, Twego Syna umiłowanego, przez którego Tobie z Nim razem i z Duchem Św. chwała i teraz i na przyszłe wieki".

      Hymn Phos hilaron (IIw.) "ku czci Twojej, Boże Ojcze, Synu i Duchu Świętości, śpiewamy boś godzien jest tego o Panie".

      "Pasterz" Hermasa (140-50) "jeśli zaś w kim wzbierze zapalczywość tedy, w tej chwili Duch Św., który jest wrażliwy nie czuje się dobrze i stara się to mieszkanie opuścić (...) W cierpliwości bowiem mieszka Pan" (Piąte przykazanie 1:3), "nie skąp miejsca mieszkającemu w tobie Duchowi Św. by nie zaczął prosić przeciwko tobie Boga i nie odstąpił od ciebie" (Przykazanie dziesiąte 2:5).

      Justyn Męczennik (ur.100) "Apologia" I:6,2 "...wreszcie Duchowi proroczemu, składamy uwielbienie i pokłon".

      Tacjan (ur.130) "Mowa przeciw Grekom" 9 "Nie pozostaje nam więc nic innego jak (...) złączyć naszą duszę z Duchem Św. i zjednoczyć się z Nim w Boskim pokrewieństwie".

      List Barnaby (ok.130) "których Duch Pański z góry przewidział" (6:14).

      Ignacy ( 107) "nie można zwieść Ducha, który jest od Boga. On bowiem wie skąd przychodzi i dokąd podąża i ujawnia rzeczy zakryte (...) Duch to ogłosił mówiąc..." ("Do Kościoła w Filadelfii"  7:1-2), "Bądźcie silni mocą Ducha" ("Do Kościoła w Smyrnie" 13:1).

      Tertulian (ur.155) "I dlatego Duch jest Bogiem i Słowo jest Bogiem, ponieważ pochodzi od Boga, ale nie jest tym samym, od którego pochodzi" ("Przeciw Prokseaszowi" 26:6); "jesteśmy chrzczeni nie raz, lecz trzy razy, w każde pojedyncze imię każdej poszczególnej osoby" (j/w. 26:9), "trzy razy na dzień modlili się, jako dłużnicy wobec trzech Osób - Ojca, Syna i Ducha Św." ("O modlitwie" 25; por. "O chrzcie" 6).

      Hipolit (ur. przed 170) "wierzymy Synowi i oddajemy cześć Duchowi Św." ("Przeciw Noetosowi" 12).

      Orygenes (ur.185) "Pouczyli nas wreszcie apostołowie, że Duch Św. jest zjednoczony z Ojcem i Synem w chwale i godności" ("O zasadach" 1:Przedmowa,4), "Inni, czytając tekst: 'Poślę wam Pocieszyciela, Ducha Świętego' [J 14:16, 26], nie chcą uznać, że chodzi tu o trzecią Osobę, różną od Ojca i Syna, o boską i wzniosłą Istotę, lecz twierdzą, że słowa te odnoszą się do apostoła Pawła" ("Homilie o Ewangelii św. Łukasza" 25:5).

 

 


[ Powrót do spisu treści ]

Tytuł "W Obronie Wiary", podtytuł: "14. Osoba Ducha Świętego"
URL: http://www.watchtower.org.pl/w_obronie_wiary-14.php
Autor: Włodzimierz Bednarski
Wprowadzono: 2001-02-13 (id:111). Ostatnie zmiany: 2002-03-03

Chrześcijański Ośrodek Apologetyczny
Copyright © 1999-2024 Jarosław Zabiełło (http://apologetyka.co)